Μέσα σε κλίμα συγκινησιακής φόρτισης σύσσωμη η Σάρτη υποδέχθηκε το μεσημέρι τα λείψανα του Εφέδρου Ανθυπασπιστή Θεοφάνη Λουκάκη, ο οποίος έπεσε υπερασπιζόμενος την Κύπρο από τους Τούρκους και...
μετά από 42 χρόνια επέστρεψε ως ήρωας στη γενέτειρα του.
Τα λείψανα του ήρωα της Σάρτης υποδέχτηκαν στρατιωτικό άγημα, ο αντιδήμαρχος του δήμου Σιθωνίας, Κυπαρίσσης Ντέμπλας, ο πρόεδρος της Τ.Κ. Σάρτης, Μιχάλης Σπανός, δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι και πλήθος κόσμου από τη Σάρτη και τη Συκιά.
Στον ενοριακό Ναό της Σάρτης τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη του Θεοφάνη Λουκάκη και στη συνέχεια του απονεμήθηκαν παράσημα μετά θάνατον.
Τα λείψανα του Θεοφάνη Λουκάκη εντοπίστηκαν μαζί με τα λείψανα άλλων έξι Ελλήνων αγνοουμένων σε ομαδικούς τάφους, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της ∆ιερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους (ΔΕΑ).
Ο Έφεδρος Ανθυπασπιστής Θεοφάνης Λουκάκης μαζί με τον Έφεδρο Ανθυπασπιστή Νικόλαο Τσιγκαρόπουλο έπεσαν κατά την επική αντίσταση που πρόβαλε η Ελληνική Δύναμη Κύπρου κατά του επιτιθέμενου Τούρκου εισβολέα στην περιοχή του κατεχόμενου τώρα στρατοπέδου της Δύναμης. Τάφηκαν στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμειας.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974 – Οι τελευταίοι ήρωες και η προδοσία της Κύπρου» (Χρυσάφης Αθανάσιος, Γ. 2009):
«Μαρτυρία του στρατιώτη της 107 σειράς Σισμάνη Βασίλη από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής, οδηγού του λόχου διοικήσεως συντάγματος της ΕΛΔΥΚ για τον τραυματισμό του εώς 22 Ιουλίου 1974 και τον θάνατο του ήρωα Λουκάκη Θεοφάνη από τη Σάρτη Χαλκιδικής.
Ήταν η Τρίτη μέρα του πολέμου και η Τρίτη μέρα μου στην Κύπρο, Δυστυχώς δεν μπόρεσα να γνωρίσω τίποτε από το νησί παρά μόνο τον πόλεμο σε όλη την αγριότητα του. Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ότι μας χτυπούσαν εκ του ασφαλούς με βαριά όπλα και αεροπλάνα. Στις 22 Ιουλίου. Γύρω στις 11 η ώρα το πρωί, όλοι οι οδηγοί ήμασταν σε ετοιμότητα μέσα στο στρατόπεδο και εκτελούσαμε διατεταγμένες αποστολές. Τα τζιπ και τα άλλα αυτοκίνητα ήταν καμουφλαρισμένα κάτω από τα αιωνόβια δέντρα.
Κάτω από τα δέντρα όλα τα κτίρια ήταν κατεστραμμένα. Το στρατόπεδο βομβαρδιζόταν περιοδικά με όλμους και αεροπλάνα όπως και όλη η βόρειος Κύπρος. Οι όλμοι έρχονταν κατά δεκάδες και έσκαζαν μέσα στο στρατόπεδο ύπουλα και δολοφονικά. Πριν λίγη ώρα, μάθαμε ότι λίγο πιο πάνω αποκεφαλίστηκε σχεδόν από όλμο ο πατριώτης μου οπλουργός Ξανθόπουλος Θανάσης από το διπλανό χωριό το Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής. Εγώ μαζί με τον δεκανέα Λουκάκη Θεοφάνη από τη Σάρτη Χαλκιδικής και έναν άλλο οδηγό, που δεν πρόλαβα να μάθω το όνομα του, αλλά θυμάμαι ότι ήταν από την Πάτρα, καλυπτόμασταν μέσα σ’ ένα τσιμεντένιο χαντάκι για τα νερά της βροχής. Σε μια ομοβροντία όλμων, ένα βλήμα χτύπησε στα χοντρά κλαδιά των δέντρων και άνοιξε σαν ομπρέλα προς τα κάτω. Εγώ τραυματίστηκα σε πολλά σημεία και ο πατρινός τραυματίστηκε στο χέρι. Ο Λουκάκης Θεοφάνης δυστυχώς σκοτώθηκε επί τόπου. Έτρεξαν αμέσως συμπολεμιστές και μας μετέφεραν στο νοσοκομείο Λευκωσίας…. « Εγώ δεν αναγνωρίστηκα σαν τραυματίας. Οι επιτροπές μου είπαν: «Αφού περπατάς τι τραυματίας είσαι;».
Ο Θεοφάνης Λουκάκης ήταν συμπατριώτης και φίλος μου. Καταγόταν από την Σάρτη Χαλκιδικής. Ο πόνος μου ήταν μεγάλος όχι τόσο για τα τραύματα μου, όσο για το θάνατο του φίλου μου. Όταν ερχόμασταν και είδαμε από μακριά το Τροοδος μου είχε πει: «Σαν τον Άθωνα του Αγίου Όρους μοιάζει που βλέπω κάθε πρωί από το σπίτι μου στη Σάρτη Σιθωνίας. Ώσπου να απολυθώ θα βλέπω το Τρόοδος και θα σκέπτομαι ότι είμαι στο σπίτι μου».
ΠΗΓΗ :http://aetoshal.blogspot.gr/2016/01/blog-post_636.html#more
